Gevoelig denken in je lichaam ?!

Mentale troost zoeken wanneer je innerlijke pijn begint te voelen is een aangeleerd gewoonte-gedragspatroon dat zo in de kindertijd tot stand kwam. Rond de leeftijd van twee jaar ongeveer. Is er iets mis mee om om je af en toe slecht of down te voelen? Daar heeft ieder mens toch gewoon recht op zou zo maar een gedachte hierover kunnen zijn. Er hoeft ook niet eens een reden voor te zijn. Sterker nog, die is er bijna nooit! Emotioneel ongenoegen of pijn wordt namelijk veroorzaakt in het lichaam en niet in het hoofd.

Je wordt vermoeid tijdens het zoeken, denken en analyseren om deze pijn te begrijpen, maar in het lichaam wordt deze pijn niet ervaren, tenzij we hoofdpijn of spierpijn hebben. Soms is er een duidelijke innerlijke pijnsituatie, omdat we bijvoorbeeld een dierbare hebben verloren. De meeste andere keren is het het gevolg van subtiel of acuut trauma waar onze lichaamscellen een herinnering hebben bewaard en die hun leven lang hebben vastgehouden.

Huilen, zonder reden helpt deze pijn uit de cellulaire structuur van je lichaam te verwijderen. Zo werkt het ook met woede, teleurstelling. "Ik heb laatst even goed gehuild" hoor je niet vaak. Maar het lucht vaak wel op omdat we ons altijd lichter, ontspannener en gewoon beter voelen! Het lijkt dus wel helend te werken. De trieste waarheid is dus dat trauma therapie door gesprekken te voeren met een therapeut of psycholoog vaak het doel heeft om rationeel inzicht te krijgen over emoties en lichamelijke sensaties. Het krijgen van "inzicht" hierover heeft alleen nog nooit iemands depressie, persoonlijkheidsstoornis-kenmerken, angst- of paniekaanvallen en verslaving hersteld of opgelost.

Het mentaal analyseren van emoties leidt tijdelijk af van ongemak van pijn die mensen in hun lichaam voelen. Het is een coping-strategie die jonge kinderen aanleren om met innerlijke angst om te gaan en veel wordt daardoor in stand gehouden. We leren eigenlijk van niemand hoe om te gaan met onprettige emoties. We zien wel om ons heen dat bijna iedereen omgaat met deze emoties op verschillende manieren, maar vaak dwangmatig. Het is de bedoeling dat we emoties kunnen uiten. Wanneer dit net gebeurd krijgen we signalen van het lichaam. Wanneer we deze signalen maar lang genoeg negeren of onderdrukken worden we uiteindelijk ziek.

De statistieken over zelfmoord bij jongeren en volwassenen zijn veel hoger dan geregistreerd, omdat ze vaak worden gerapporteerd als 'ongelukken'. Mensen die altijd overdenken zijn niet in staat om verbinding te maken met hun lichaam, of aanwezig te zijn in hun lichaam. Te aarden, te aanvaarden. Deze mensen zijn vaak vatbaar voor ongelukken of komen klunzig over, omdat hun hoofd honderden kilometers verwijderd zijn van de taak (of verkeerd gediagnosticeerd (ADD, ADHD etc.) die het lichaam probeert uit te voeren. Veel mensen groeiden op met de gedachte dat ze niet goed genoeg of zelfs slecht waren. Omdat ze onderliggende of duistere emoties vertrouwde omdat ouders hun innerlijke pijn niet opmerkten, geen troost of medeleven gaven (of konden geven) als hun kind er verdrietig, leeg, depressief, gekwetst of boos uitzag of onopgemerkt of onaangepast gedrag liet zien.

Het is mogelijk dat een kind dan opgroeit met de gedachte dat emoties te lastig zijn om te voelen en er over te praten en wel omdat papa en mama dat toch zeggen! Gevoelens zijn onaanvaardbaar en misschien wel dat het slecht is om ze te voelen! Beter niet over praten! Maar waar blijft deze emotie-energie dan?

Als je geen compassievol contact kunt of wilt maken met je eigen pijn, kun je jezelf niet herkennen met, of je verhouden tot die van een ander. Dan ben je ook niet in staat om empathie te geven en te ervaren. Maar niet getreurd, empathie kun je ook best aanleren, dus dit is nog geen goede reden om te gaan voelen wat je voelt, het liefste ook nog zonder oordeel.

Stop met het beoordelen van je onderliggende gevoelens. Geef jezelf de opdracht om de emoties in je lichaam te tolereren, te aanvaarden en te erkennen. Blijf daarbij uit je gedachten en analyses over die emoties. Emoties zijn er niet voor niets; ze willen jou iets vertellen, niet je gedachten over die emoties!

Het analyseren van je gevoelens helpt je dus zeker niet. Leren voelen, gevoelens accepteren en doorleven, zodat de emotie jou kan loslaten—dat is de sleutel. Jij hebt 0% controle over het loslaatproces, maar wanneer je ervoor kiest deze emoties te voelen in jouw lijf, neemt de controle erover toe.

Wanneer je deze emoties genoeg hebt doorleefd en verwerkt, laten ze jou vanzelf los. Er ontstaat dan weer ruimte voor andere gevoelens. En ja, dat kost tijd! (En ja, we hebben al zo weinig tijd!) Je kunt het dus helemaal zelf!

Dit veranderingsproces aangaan met een professional die je kan helpen met dit deel van je genezingsproces kan voor jou een persoonlijke betekenis hebben. Jij kiest, jij hebt deze controle; het is jouw tijd, jouw leven.

Geen tijd te verliezen?